Hayat, her zaman düz bir çizgide ilerlemez. Bazen tüm çabalarımıza rağmen işler yolunda gitmez. Güvendiğimiz dağlar yıkılır, planlarımız altüst olur, elimizde kalan tek şey kendimiz oluruz. İşte o an, hayatın gerçek yüzüyle karşılaşırız. Ve çoğu zaman, asıl dönüşüm de tam orada başlar.
Zor zamanlar hepimiz için farklıdır: Bir kayıp, bir ayrılık, bir başarısızlık, bir hastalık… Ama ortak olan bir şey vardır; o da bu zamanların insanı ya yıktığı ya da yeniden şekillendirdiğidir. Kimi bu fırtınanın içinde savrulurken yorulur, kimi ise bu fırtınadan sonra içindeki gerçek gücü keşfeder.
Aslında gerçek güç, sandığımız gibi yüksek sesle konuşanlarda ya da sürekli kazananlarda değildir. Gerçek güç, en sessiz anlarda ortaya çıkar. Ayağa kalkmaya mecbur olmadığın halde kalktığında… Hiçbir şeyin düzelmeyeceğini düşündüğün anda sabretmeyi seçtiğinde… Ya da herkesin dağıldığı yerde sen hâlâ kendini bir arada tutabildiğinde…
Bizi güçlü yapan şey, yaşadıklarımız değil, yaşadıklarımıza verdiğimiz tepkidir. Her düşüş, bir öğrenmedir. Her kayıp, bir yeniden inşa fırsatıdır. Zor zamanlar, seni zayıflatmaz; seni durulaştırır. Sana neyin önemli olduğunu, kimlerin gerçekten yanında olduğunu, neyin peşinden gitmeye değer olduğunu fısıldar.
Bazen bir gün gelir ve geçmişe dönüp bakarsın. O en karanlık günlerinde nasıl da ayakta kaldığını, nasıl da o yüklerin altından çıkabildiğini hatırlarsın. O zaman anlarsın: Güç, hep içindeydi. Ama seni bulması için hayatın seni biraz zorlaması gerekmişti.
Şimdi sana soruyorum: Eğer bugün zor bir dönemden geçiyorsan, bu süreci sadece bir son gibi mi görüyorsun, yoksa belki de yeni bir senin başlangıcı olabilir mi?
Unutma; en sağlam ağaçlar en sert rüzgârda yetişir. Sen de, belki şu an farkında değilsin ama, güçleniyorsun.
Sevgiyle kalın.
