Kurumsal hayat hızlıdır.
Toplantılar birbirini kovalar, sunumlar yetişmez, takvimler dolup taşar.
Ajandalar arasında kaybolurken, çoğu zaman esas olanı unuturuz:
Yapabiliyorken elinizden geleni yapmak.
Ama burada “çok çalışmak”tan bahsetmiyorum.
Daha fazlasını sunmak ya da takdir almak için kendini tüketmek değil mesele.
Kastettiğim şey daha sade, daha insani:
Varlığınızın değerini, sadece görev tanımınızla sınırlamamak.
Yanınızdaki çalışma arkadaşına bir “nasılsın?” demek…
Yoğunluk arasında bir gülümseme bırakmak,
Biri zorlanıyorken “birlikte bakalım mı?” diyebilmek.
Çünkü çoğu zaman unutuluyor:
İş yerleri sadece iş yapılan yerler değildir.
İnsanların hayatının büyük bir kısmını geçirdiği sosyal birer alan,
İyiliğin de, kırılganlığın da yaşandığı,
Birbirine görünmez bağlarla tutunan küçük toplumlar…
Ve bir gün geliyor, biri aramızdan ayrılıyor.
Kimi zaman kendi isteğiyle, kimi zaman plansızca,
Kimi zaman aniden, hiç beklenmedik şekilde…
O anlarda fark ediyoruz, aslında birlikte geçirdiğimiz onca yılın kaç dakikasında gerçek bağ kurduğumuzu.
Kaç kez destek olduk?
Kaç kez katkı sunduk?
Kaç kez sadece “iyi ki varsın” dedik?
Çünkü Her Şey Her Zaman Aynı Kalmıyor…
Birlikte çalıştığınız insan yarın başka bir yerde olabilir.
Yöneticiniz değişebilir, ekip dağılabilir, şirket birleşebilir…
Hiçbir şey sabit değil.
Ama yapabildiğiniz o an, sizin.
O yüzden:
Yapabiliyorken elinizden geleni yapın.
Bilginizi paylaşın.
Gönlünüzden geçen desteği verin.
Bir teşekkür edin, bir takdirde bulunun.
Bir bakışla bile fark yaratabileceğinizi unutmayın.
Bu Sadece Bir İş Değil, Bir İzdir
Kurumsal hayat da bir yolculuktur.
Arkanızda sadece biten projeler değil,
değdiğiniz insanlar, hissettirdikleriniz kalır.
Yıllar geçince CV’niz değil,
birlikte çalıştığınız insanların sizi nasıl hatırladığı konuşulur.
O yüzden bu satır, bir hatırlatma:
Yapabiliyorken elinizden geleni yapın.
Çünkü gün gelir, yapamadıklarınız değil, yapmadıklarınız iç burkar en çok.
Sevgiyle kalın.
