Günümüz dünyasında en çok duyduğumuz cümlelerden biri şu: “Çok meşgulüm.” Sabah erkenden kalkıyoruz, toplantılara giriyoruz, e-postalarla boğuşuyoruz, sosyal medyada gezinip araya birkaç telefon sıkıştırıyoruz. Gün bitiyor ve kendimize “Bugün de çok yoğundum.” diyoruz. Ama sonra içimizde bir boşluk hissi kalıyor: “Peki, bugün gerçekten ne ürettim?”
Meşgul olmak, üretken olmanın ikizi gibi görünüyor ama aslında çoğu zaman sadece maskesi. İş yapıyor gibi görünmek, gerçekten iş yapmakla aynı şey değil. Takvimimizin dolu olması, zihnimizin de verimli çalıştığı anlamına gelmiyor. Gün içinde sürekli bir şeylerle uğraşmak, bazen asıl odaklanmamız gereken şeylerden kaçmanın en kolay yolu haline geliyor.
Üretmek, bir çıktının oluşmasıdır. Bir fikir, bir çözüm, bir ilerleme ya da bir değer ortaya koymaktır. Oysa meşgul olmak çoğu zaman bir oyalanma biçimidir. Kendimizi önemli hissetmek için yaptığımız gereksiz işler, anlamsız toplantılar, kontrolsüz dijital tüketim ve başkalarının önceliklerini kendi hedeflerimizin önüne koymak… Tüm bunlar, üretkenlikten çok uzak birer “meşguliyet”tir.
Gerçek üretkenlik, netlik ve öncelik ister. Ne yapacağımızı bilmek, neden yaptığımızı anlamak ve yaptığımız işe gerçekten odaklanmak gerekir. Bu da zaman yönetiminden çok, dikkat yönetimi ile ilgilidir. Çünkü zaman herkeste eşit ama dikkat dağınıksa, ne kadar vaktiniz olursa olsun verim düşer.
Bazen durmak, düşünmek ve “Bu yaptığım şey beni gerçekten ileri taşıyor mu?” diye sormak gerekir. Çünkü asıl mesele çok şey yapmak değil; doğru şeyleri yapmak ve geride bir iz bırakmaktır. Sessiz ama derin bir üretim, gürültülü ama yüzeysel bir meşguliyetten her zaman daha değerlidir.
Unutma, ajandan ne kadar dolu olursa olsun, eğer sana ait bir şey üretmediyse o gün, sadece yoruldun demektir. Oysa üretmek; geliştiren, dönüştüren ve tatmin eden bir süreçtir.
Hayat kısa, zaman değerli. Meşgul olmakla vakit harcama. Üret, katkı sağla, iz bırak.
Sevgiyle kalın.
